De donkerte van de lucht ziet ze van ver af komen. De zilte van de warme zomer lucht klopt niet met wat ze waarneemt. De strandgangers hebben blijkbaar niets in de gaten. Haar blik glijdt over de mensen en werkelijk niemand die blijkbaar het naderend onheil opmerkt.
Typisch hoe de "normale" mens leeft.
De hele middag heeft ze moeten aanhoren met haar slechte gehoor het getetter van muziek alsof ze in een ranzig Mallorca of Ibiza oord zit.
Dan maar de hoortoestellen uit.
De opgefokte jongeren die duidelijk niet weten dat ze op een geheel ander grond gebied zitten ofwel geheel ander mentaliteit gebied zitten. Balkan accepteert geen feestvierders ten koste van andere gasten. Exit voor hun wat deze westerlingen te wachten staat.
Een land die geen vreemdelingen toestaat. De Balkan oorlog nog steeds vers in de oude generatie in het geheugen. De jonge generatie die zich wentelt in rijkdom van verkocht grond en leningen, maar met nog altijd een zelfde mentaliteit.
Rust. Veiligheid.
De waarden waar ze voor staan.
Kom aan hun spullen en ze weten je te vinden. Vandaar dat zelfs in de hoofdstad Zagreb de duurste scooters alleen op stuurslot staan.
Dan komt de veiligheid dienst langs. Ik maakt een praatje. De omgeving is veranderd en de medewerkers en veiligheid diensten zijn het met haar eens. Het is niet leuk meer dat zo velen zijn uitgeweken naar Kroatië en denken dat het een Spanje land is.
Ze denkt terug aan haar jeugd op de camping waar of geen vlees of het andere jaar geen bbq spullen voorradig waren. Om 22 uur werd er toen elke dag een bandje afgespeeld dat het nu stil moest zijn op de camping.
Iedereen hield zich eraan. De controle ging dag en nacht door.
Waar is de controle nu vraagt ze zich af.
Zittend met een grote caravan tussen Nederlanders die wel hun muziek zachter zetten en ernaast acht Duitse twintigers die uitdagend de muziek met vooral de bas steeds harder zetten, gaat haar irritatie steeds sterker worden. De lichaamstaal van de acht Duitse jongeren leest ze.
Daag niet uit. Haar Nederlandse buren heeft ze een groot elektrisch snoer te leen gegeven. Ze hadden een klein huis snoer, maar niet een lang outdoor snoer om hun koeler mee aan te kunnen zetten. Een bakplaat. Elektrisch hun bedden opgepompt. Echte hamers om hun tenten op te zetten. Ze hadden namelijk een soort speelgoed hamertje. Daar sla je geen haringen de woeste grond in. Je bent camping live of niet. Alleen de tolerantie naar feestende jeugd die de rust verstoord op de camping voor eigenlijk oudere mensen is de grens bereikt.
Duitsers met z'n achten in twee tenten met muziek aan. Vooral de bas.
Uitdagend kijken hoe ik reageren want ik heb steeds ivm gehoor m'n man met hun laten praten. Dan weer hun luide muziek als ze zien dat m'n man op z'n fiets weggaat. Zoon komt en spreekt de acht Duitsers aan. Wie ben jij dan? is hun niet aardig gestelde vraag. Zoonlief antwoord. Ik ben haar zoon en geloof me. Maak me niet boos. Geen geluid ging meer aan...
Dan weer een ongelooflijk geluid. Keiharde muziek en een feestje voor haar neus. Niets deze keer optreden van wie dan ook.
Ze loopt rustig op de groep af die zeker 15 man telt met een mega muziek aan.
Iedereen tettert. Een woord en iedereen richt zich naar haar. Ik zie en voel ze denken. Wie de f#k ben jij.
Wederom een groep Duitsers.
Eerst begint een te spreken en daarna meerdere. Ik zeg ze. Je bent op Kroatisch grondgebied. Bij overlast word je van het kamp verwijderd. Ze ziet de blikken van ongeloof, maar ook van verbijstering op hun gezichten.
Rustig loopt ze weg.
Vandaag is het genoeg geweest.
De muziek gaat meteen uit. Even later is iedereen weg.
De opgefokte jongeren die duidelijk niet weten dat ze op een geheel ander grond gebied zitten ofwel geheel ander mentaliteit gebied zitten. Balkan accepteert geen feestvierders ten koste van andere gasten. Exit voor hun wat deze westerlingen te wachten staat.
Een land die geen vreemdelingen toestaat. De Balkan oorlog nog steeds vers in de oude generatie in het geheugen. De jonge generatie die zich wentelt in rijkdom van verkocht grond en leningen, maar met nog altijd een zelfde mentaliteit.
Rust. Veiligheid.
De waarden waar ze voor staan.
Kom aan hun spullen en ze weten je te vinden. Vandaar dat zelfs in de hoofdstad Zagreb de duurste scooters alleen op stuurslot staan.
Dan komt de veiligheid dienst langs. Ik maakt een praatje. De omgeving is veranderd en de medewerkers en veiligheid diensten zijn het met haar eens. Het is niet leuk meer dat zo velen zijn uitgeweken naar Kroatië en denken dat het een Spanje land is.
Ze denkt terug aan haar jeugd op de camping waar of geen vlees of het andere jaar geen bbq spullen voorradig waren. Om 22 uur werd er toen elke dag een bandje afgespeeld dat het nu stil moest zijn op de camping.
Iedereen hield zich eraan. De controle ging dag en nacht door.
Waar is de controle nu vraagt ze zich af.
Zittend met een grote caravan tussen Nederlanders die wel hun muziek zachter zetten en ernaast acht Duitse twintigers die uitdagend de muziek met vooral de bas steeds harder zetten, gaat haar irritatie steeds sterker worden. De lichaamstaal van de acht Duitse jongeren leest ze.
Daag niet uit. Haar Nederlandse buren heeft ze een groot elektrisch snoer te leen gegeven. Ze hadden een klein huis snoer, maar niet een lang outdoor snoer om hun koeler mee aan te kunnen zetten. Een bakplaat. Elektrisch hun bedden opgepompt. Echte hamers om hun tenten op te zetten. Ze hadden namelijk een soort speelgoed hamertje. Daar sla je geen haringen de woeste grond in. Je bent camping live of niet. Alleen de tolerantie naar feestende jeugd die de rust verstoord op de camping voor eigenlijk oudere mensen is de grens bereikt.
Duitsers met z'n achten in twee tenten met muziek aan. Vooral de bas.
Uitdagend kijken hoe ik reageren want ik heb steeds ivm gehoor m'n man met hun laten praten. Dan weer hun luide muziek als ze zien dat m'n man op z'n fiets weggaat. Zoon komt en spreekt de acht Duitsers aan. Wie ben jij dan? is hun niet aardig gestelde vraag. Zoonlief antwoord. Ik ben haar zoon en geloof me. Maak me niet boos. Geen geluid ging meer aan...
Dan weer een ongelooflijk geluid. Keiharde muziek en een feestje voor haar neus. Niets deze keer optreden van wie dan ook.
Ze loopt rustig op de groep af die zeker 15 man telt met een mega muziek aan.
Iedereen tettert. Een woord en iedereen richt zich naar haar. Ik zie en voel ze denken. Wie de f#k ben jij.
Wederom een groep Duitsers.
Eerst begint een te spreken en daarna meerdere. Ik zeg ze. Je bent op Kroatisch grondgebied. Bij overlast word je van het kamp verwijderd. Ze ziet de blikken van ongeloof, maar ook van verbijstering op hun gezichten.
Rustig loopt ze weg.
Vandaag is het genoeg geweest.
De muziek gaat meteen uit. Even later is iedereen weg.
Op tijd, want het begint te waaien en de regen komt met bakken naar beneden...